6 Nisan 2010 Salı

Hayatında ki ilk SON !!! ve yeni bir başlangıç....

21 MART 2010 PAZAR


21 Mart 2010 Pazar
22 aylık olmana 1 gün kala
Öyle bir tarih ki bu;
rahatlama dönemi sandığım ama hiçte öyle olmayan,
büyüdüğünü anlayıp mutlu olacağımızı sandığım fakat içimde garip bir hüzün bırakan,
özgürleşeceğimizi sanıp mutlu olacağımı sandığım fakat bağımlı olmayı bu kadar sevdiğimi ve benimsediğimi bilemediğim,
benim gibi kısıtlanmaya gelemeyen birine göre olmadığını düşündüğüm fakat şimdi tamda bana göre olduğunu anladığım
bir dönemin son günü.

Bakıyorum sana.........

ne çok büyüdün,

ne çabuk büyüdün,

ne zaman büyüdün ?

Aslında 2 yaşına kadar seninle bu güzelliği yaşamak istemiştim ama kısmetten ötesi yok. Sabahında sonunu benim bilebilmediğim bir güne uyanmışız. Öğlen uykusuna uyumak istediğinde yaraya sarılmış yarabandıyla şok oldun desem yanlış söylemiş sayılmam. Ben bile şaşırdım aslında. Bunu bazıları taktik olarak uygulasa da bizimkisi gerçek oldu.

Şu bir gerçek ki;

işe yarayan bir yöntem olmasının yanı sıra, bebeğinizin daha 2 yaşına bile girmemiş göz bebeğinizin sizin için üzülmesiyle içinizin acıdığı, içinizden birşeylerin aktığı başka bir an daha var mıdır bilemiyorum.

Ve bu durum öyle bir oturuyor ki insanın içine tarifsiz.

Sadece siz ona kıyamadığınızı sanarken bakıyorsunuz ki O da size kıyamıyor.

Hem de öyle bir kıyamama ki,

O nu geceleri mis gibi uykusundan uyandıran bir tiryakiliğe rağmen sizden gık deyipte birşey isteyemiyor.

ilk tepki: anne uufff olmuş deyip boynunu büküyor. Sık sık görmek istiyor. Sanki inanmak ve kabullenmek istemediği bu duruma ikna olmaya çalışıyor gibi.

ilk gece: uyandı ama hiç birşey istemeden anne uf olmuş diyip kucağımda uyudu :( Ben kıyamayıp biberonla üt getirdim. Hepsini içti.

ertesi gün: gün boyu zaten iş yerinde idim. akşam yine sık sık uuff olmuş diye kendini telkin ve ikna etti :(

ertesi akşam: tıpkı ilk gece gibiydi. yine süt verdim.

üçüncü gün: aynı şekilde, fakat ben çok kötüyüm. Hani çok ağlayacaktı. Tamam ağlamasın ama böyleside insana acayip zor gelen bir durummuş. Kendimi mücadeleye hazırlamışım bu merhamet dolu kabullenniş beni resmen bitirdi. içim acıyor.

üçüncü gece: yine 3 dolaylarında uyandı. Bu sefere gece biberoa alışmasını istemediğim için kucağımda uyuttum. "anne süt getir, ane süt getir, süt" diye tekrarladı :(

Dördüncü gün: Gündüzleri neyse ki işe olduğum için gündüz bu duruma alışık. Kendi kabullenmiş görünüyor fakat olduk olmadık kişilere anne uf olmuş diye anlatmaya ve olmadık yerlerde bakmaya kalkıyor :)

Dördüncü gece: hiç uyanmadı. Elhamdülillah. Bu durum son iki yıldır bir ilk. İçimdeki hüzne rağmen :D

Sonraki gecelerde yine saat üç gibi kalkıp "süt getir" diyor. İki üç kez bir çay bardağı getirip bardakla içirdim.


Artık gerçekten bağımsız ve ayrı bir bireysin. Şimdi daha çocuksun. Çok şükür.

Bu kadar kolay olacağını ve senden çok benim etkileneceğimi bilemezdim.

Ve ben seni beslerken şimdi sende başkalarını besler oldun!!!!

Resme göre beslediğin sadece iki üç tavşan olsa da,

sevgimizle seni beslememizi tembihlemişken sevginle biz beslenir olduk.

Canım oğlum inşallah yaşamın boyunca etrafını sevginle hep besle.

Ve inşallah seni ömrüm yettikçe hep besleyeyim sevgimle.

12 yorum:

sirinanne dedi ki...

Canım,
Ne güzel yazmışsın...

Hayırlı olsun

e. t. dedi ki...

Şirinim sağol. inşallah hayırlı olur.

Defnenin Annesi dedi ki...

aaaaaaaaaaa ayni zamanda ayni yöntemle birakmislar annesütünü :-) biz yeni özgürlügümüzün tadini cikariyoruz artik...

e. t. dedi ki...

Yeliz;
evet şimdi okudum sizin hikayenizide. Bu yöntem işe yarıyor.

Asuman Yelen dedi ki...

Anne olmamama rağmen ağlayarak okudum. Hiç bu kadar duygusal olabileceğini düşünmemiştim. Oğlun, anneliğinin bu kadar farkında bir annesi olduğu için çok şanslı.
Allah size hep çok güzel günler göstersin inşallah.

e. t. dedi ki...

Asuman abla;
çook teşekkür ederim. Hepimiz çok güzel günler görelim inşallah.
Sizi okumayıda çok özledim. Bu aralar aşırı yoğunluktan bırak birşeyler okumayı iki satır bile yazamadım.Görüşmek üzere.
sevgiler :)

Adsız dedi ki...

Canım yaa yine gozlerim doldu.... Babası olarak ilk soyledigin anda aglamıstım zaten :) Ozun

Pelin G.K dedi ki...

ya ben ikinci okuyuşumda anca ne anlatmak istediğini anladım E.T'cim :)
Demek çok zor oluyor? Neyse benim daha önümde çok uzun aylar var.
Tadını çıkartayım..
Peki niye 2 ay erken??

zssm dedi ki...

bu durum karşısında ne denir bilemiyorum canım... geceleri ağlayarak yanıma sokulması ve ona sarılıp uyumak...
bunu terketmek bana da çok zor gelecek:(
anlayabiliyorum seni...
bu arada ağlamamak için zor tuttum kendimi, hani sorsalar neden ağladığımı bunun için de ağlanır mı canım diyecekler diye...

zssm dedi ki...

bu durum karşısında ne denir bilemiyorum canım... geceleri ağlayarak yanıma sokulması ve ona sarılıp uyumak...
bunu terketmek bana da çok zor gelecek:(
anlayabiliyorum seni...
bu arada ağlamamak için zor tuttum kendimi, hani sorsalar neden ağladığımı bunun için de ağlanır mı canım diyecekler diye...

Kral Çıplak dedi ki...

Dogumdan sonraki girdigim sendromu kolaylastiran en gzuel seydi onu emzirmek. Ondan cok ben uzulmustum. 1 yil oldu, hala o hali gozumun onunden gitmiyor:(
Ne guzel yazmissiniz, elinize yureginize saglik.

Fevkalade

e. t. dedi ki...

Pelincim;
kendim biliyorum ya fazlaca kapalı yazmışım demek ki :)
2 ay erken çünkü gerçekten yarabandı yapıştırmam gereken bir durum hasıl oldu :(

ZSSM;
gerçekten annelere daha ağır geliyor bu durum. Aslında bebekler yeni durumlara bizden daha çabuk ve daha kolay adapte oluyorlar.

Fevkalade;
teşekkür ederim.
Rabbim bizi öyle yaratmış ki;
bilmeden çoğu doğal olarak yaptığımız şey başka bir şeyin dermanı!
Tıpkı seninde bahsettiğin emzirme olayı gibi.